środa, 14 grudnia 2016

Pogrążałam się w depresji - spowiedź żony alkoholika

Jestem żoną i matką. Jako matce przypadła mi rola obrończyni moich dzieci. Ich ojciec, rasowy alkoholik, w tygodniu udawał przykładnego obywatela, a w weekendy upijał się na oczach rodziny i podnosił na nią rękę. Ja cierpiałam chyba na wszystkie rodzaje depresji. Podczas awantur syn zawsze stawał w mojej obronie. Jako czternastolatek był świadkiem kolejnej sceny z udziałem ojca.

Mój mąż w nocy wrócił do domu pijany, nie mógł dojść do łóżka o własnych siłach, więc po drodze obijał się o ściany w domu. W końcu stłukł lustro w przedpokoju i obudził dzieci. Byli przyzwyczajeni do takiego widoku. To jednak była noc, która zapada w pamięć. Próbowałam zaprowadzić pijaną głowę rodziny do sypialni. Jednak pełen agresji rzucił się na mnie. Nie poczułam tego, czego doświadczałam często wcześniej, czyli jego dłoni uderzającej w mój policzek. W całej szamotaninie zorientowałam się, że przykłada ręce do mojej szyi. Tak, mój mąż w alkoholowym amoku zaczął mnie dusić. Wszystko widział Krzysiek i jego starsza o dwa lata siostra. Mój czternastolatek rzucił się ojcu na plecy, próbując go ode mnie odciągnąć. Ale to go nie ruszyło. Krzyś chwycił za wazon i rozbił go na głowie ojca. Wtedy ten osunął się na ziemię. Na szczęście nic poważnego się nie stało. Ocuciliśmy go zimną wodą, po kilku minutach oprzytomniał, a na drugi dzień dostrzegł tylko drobne rozcięcie skóry. Wystarczył plaster. Ja przez jakiś czas chodziłam z siniakami, lecz jestem przekonana, że tamtej nocy mój syn ocalił mi życie.

Pół życia nosiłam na sobie brzemię swojego wyboru. Wyboru takiego człowieka na męża. Nie wiedziałam nawet kiedy dopadła mnie depresja. Winiłam się za swoje życiowe decyzje. A jedną z nich było to, by przy nim zostać mimo wszystko. Jestem chrześcijanką i nie brałam pod uwagę rozwodu. Ale wiele razy  zastanawiałam się, czy gdybym dokonała innych wyborów, życie moich dzieci byłoby lepsze. Czy żałuję? Nie. Przecież gdyby nie mój mąż, na świat nie przyszłyby moje dzieci. One też zadały mi kiedyś to pytanie: mamo, nie żałujesz życia z alkoholikiem? Dlaczego? Moja odpowiedź była prosta: bo mam Was. I mimo że dzieci nie widziały w domu żadnych oznak miłości, starałam się trwać w tym chorym małżeństwie. Chorym z powodu braku uczuć, w którym przez lata jedynymi emocjami były gniew i strach, chorym z psychicznego wypalenia, wymagającym natychmiastowej rehabilitacji, wyleczenia tej obustronnej depresji. Jak mówi się o osobach uzależnionych, często nie wiedzą, że żyją w chorobie. Ja wiedziałam, ale nie potrafiłam wyrwać swojego męża z tego stanu nieświadomości, w którym tak uparcie się zakorzenił.
Dzieci przez lata doświadczały tego, czego tak bardzo chciałam uniknąć. Sama dorastałam w patologicznym domu. Niestety często współuzależnienie nie opuszcza nas przez całe życie. I tak stało się ze mną, kiedy zupełnie nieświadoma wyszłam za człowieka ze skłonnością do alkoholizmu. A może alkoholikiem był już w dniu ślubu? Dziś ma to drugorzędne znaczenie. Moje dzieci były tymi, które dawały mi nadzieję. I Pan Bóg.
Jak rozpoznać współuzależnienie, jak odróżnić je od depresji i jak leczyć zaburzenia depresyjne: http://medox.org.pl/depresja/leczenie.html polecam tych specjalistów od zaburzeń nastroju i uzależnień.